a DIMITRI ATHANITIS film / YANNIS STANKOGLOU / KORA KARVOUNI / EVA STYLANDER / MENELAOS HAZARAKIS / NIKOLITSA DRIZI / COSTAS XIKOMINOS cinematography YANNIS FOTOU / art director STELLA KALTSOU / editor STAMATIS MAGOULAS / sound MICHALIS SARIMANOLIS, LEFTERIS DOUROS / music PAPERCUT / CHRISTOS BENETSIS / VIRGINIA TABARAPOULOU / MICHALIS KALIOTSOS / COSTAS COURTARAS / writers DIMITRI ATHANITIS, YORGOS MAKRIS / producers DIMITRI ATHANITIS, PANOS PAPADOPOULOS / DNA FILMS, PROSENGHISI LTD, GREEK FILM CENTRE / director DIMITRI ATHANITIS

5.09.2017

Δημήτρης Αθανίτης: «Δεν με αφορά ένα σινεμά με καλοκάγαθους ήρωες και στόχο τον εφησυχασμό»

Κοινωνικό δράμα, θρίλερ χαρακτήρων και αστικό γουέστερν, το «Invisible» είναι μια ταινία που μιλά για το ελληνικό τώρα με έναν κινηματογραφικά αντισυμβατικό τρόπο. Ο σκηνοθέτης της μας εξηγεί γιατί και πόσο μας αφορά.      (ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ συνεντευξη Χρ Μητσης)

Τι είναι το «Invisible»; Κοινωνικό δράμα ή «αστικό γουέστερν» όπως έχεις αναφέρει αρκετές φορές σε συνεντεύξεις και στην περίληψη της ταινίας; Τι σημαίνει ο όρος «αστικό γουέστερν»;
Μα το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Το «Invisible» είναι σίγουρα κοινωνικό δράμα. Μιλά για ένα πατέρα που χάνει τη θέση του στον κόσμο. Μιλά για ένα παιδί που ψάχνει τη δική του θέση μέσα στον κόσμο των μεγάλων. Ταυτόχρονα κινείται σε μια αόρατη έρημο, μια βιομηχανική περιοχή που βρίσκεται ακριβώς δίπλα μας, ενώ έχει για ήρωα ένα περιπλανώμενο ντεσπεράντο. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν γιατί πολλοί μίλησαν για αστικό γουέστερν.
Γιατί προτίμησες τον αγγλικό τίτλο από το ελληνικό «Αόρατος»; Ήθελα ένα τίτλο πιο αφηρημένο, χωρίς άρθρο, χωρίς προσδιορισμό φύλου. Η ταινία δεν μιλά μόνο για ένα πρόσωπο. Μιλά για ένα κόσμο ολόκληρο που είναι αόρατος. Ένα κόσμο στον οποίο ίσως ανήκουμε κι εμείς. Ακόμη κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει.

 Οι ταινίες σου είναι γυρισμένες στην Αθήνα, ένα από τα σταθερά σημεία αναφοράς του σινεμά σου. Γιατί δεν αποχωρίζεσαι κινηματογραφικά την πρωτεύουσα; Γιατί απομακρύνεσαι τώρα από το κέντρο για τα δυτικά περίχωρα της πόλης, γυρίζοντας την ταινία σου στον Ασπρόπυργο; Κινηματογραφούσα την Αθήνα σαν μια κρυφή συμπρωταγωνίστρια σε όλες τις ταινίες μου. Είναι μια πόλη που ξέρω καλά και έχω ισχυρά βιώματα μαζί της. Με γοήτευε πάντα η σκοτεινή της πλευρά. Χαρτογράφησα στις έξι προηγούμενες ταινίες μου μια άγνωστη Αθήνα, μια πόλη κρυμμένη. Τώρα ταξιδεύω ακριβώς δίπλα, σε μια μικρή αόρατη πόλη με ανοιχτούς ορίζοντες και νιώθω την ίδια ίντριγκα καθώς ανακαλύπτω ένα τραχύ κόσμο που παριστάνουμε ότι δεν υπάρχει.
Από το στιλιζαρισμένο «Τρεις Μέρες Ευτυχίας» στη βρώμικη, ξεβαμμένη φωτογραφία που έχει επιμεληθεί ο Γιάννης Φώτου... Γιατί άλλαξες την αισθητική σου προσέγγιση στο «Invisible»;
Συνέντευξη Χρ Μητσης
Κοινωνικό δράμα, θρίλερ χαρακτήρων και αστικό γουέστερν, το «Invisible» είναι μια ταινία που μιλά για το ελληνικό τώρα με έναν κινηματογραφικά αντισυμβατικό τρόπο. Ο σκηνοθέτης της μας εξηγεί γιατί και πόσο μας αφορά.

Τι είναι το «Invisible»; Κοινωνικό δράμα ή «αστικό γουέστερν» όπως έχεις αναφέρει αρκετές φορές σε συνεντεύξεις και στην περίληψη της ταινίας; Τι σημαίνει ο όρος «αστικό γουέστερν»;
Μα το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Το «Invisible» είναι σίγουρα κοινωνικό δράμα. Μιλά για ένα πατέρα που χάνει τη θέση του στον κόσμο. Μιλά για ένα παιδί που ψάχνει τη δική του θέση μέσα στον κόσμο των μεγάλων. Ταυτόχρονα κινείται σε μια αόρατη έρημο, μια βιομηχανική περιοχή που βρίσκεται ακριβώς δίπλα μας, ενώ έχει για ήρωα ένα περιπλανώμενο ντεσπεράντο. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν γιατί πολλοί μίλησαν για αστικό γουέστερν.
Γιατί προτίμησες τον αγγλικό τίτλο από το ελληνικό «Αόρατος»; Ήθελα ένα τίτλο πιο αφηρημένο, χωρίς άρθρο, χωρίς προσδιορισμό φύλου. Η ταινία δεν μιλά μόνο για ένα πρόσωπο. Μιλά για ένα κόσμο ολόκληρο που είναι αόρατος. Ένα κόσμο στον οποίο ίσως ανήκουμε κι εμείς. Ακόμη κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει.
Οι ταινίες σου είναι γυρισμένες στην Αθήνα, ένα από τα σταθερά σημεία αναφοράς του σινεμά σου. Γιατί δεν αποχωρίζεσαι κινηματογραφικά την πρωτεύουσα; Γιατί απομακρύνεσαι τώρα από το κέντρο για τα δυτικά περίχωρα της πόλης, γυρίζοντας την ταινία σου στον Ασπρόπυργο; Κινηματογραφούσα την Αθήνα σαν μια κρυφή συμπρωταγωνίστρια σε όλες τις ταινίες μου. Είναι μια πόλη που ξέρω καλά και έχω ισχυρά βιώματα μαζί της. Με γοήτευε πάντα η σκοτεινή της πλευρά. Χαρτογράφησα στις έξι προηγούμενες ταινίες μου μια άγνωστη Αθήνα, μια πόλη κρυμμένη. Τώρα ταξιδεύω ακριβώς δίπλα, σε μια μικρή αόρατη πόλη με ανοιχτούς ορίζοντες και νιώθω την ίδια ίντριγκα καθώς ανακαλύπτω ένα τραχύ κόσμο που παριστάνουμε ότι δεν υπάρχει.
Από το στιλιζαρισμένο «Τρεις Μέρες Ευτυχίας» στη βρώμικη, ξεβαμμένη φωτογραφία που έχει επιμεληθεί ο Γιάννης Φώτου... Γιατί άλλαξες την αισθητική σου προσέγγιση στο «Invisible»;
 Το «Invisible» έχει μια φωτογραφία εξ ίσου στιλιζαρισμένη με τις «Τρεις Μέρες Ευτυχίας». Εκείνη ήταν μια ταινία βουτηγμένη στο γαλάζιο, που τώρα έχει δώσει τη θέση του σ’ ένα γήινο πράσινο. Εκείνη ήταν μια ταινία εσωτερικών χώρων, εδώ είναι μια ταινία δρόμου. Έχει μια εικόνα πιο τραχιά, αλλά το ίδιο επεξεργασμένη, μακριά από μια απλή καταγραφή. Ίσως γι αυτό η εικόνα του είναι τελικά αδρά ρεαλιστική και την ίδια στιγμή απροσδιόριστα αινιγματική. Η αισθητική προσέγγιση μου είναι σταθερή και δεν αλλάζει. Με απασχολεί και η τελευταία λεπτομέρεια στα κάδρα που στήνω, όπως και τα πρόσωπα και οι χώροι που επιλέγω. Βέβαια, εδώ ήθελα μια έντονη κινητικότητα της κάμερας, η οποία πήγαζε από την συναισθηματική φόρτιση του ήρωα και αποτελεί μεταφορά της ψυχολογικής του κατάστασης.

Όλη η ταινία βασίζεται πάνω στον Γιάννη Στάνκογλου. Έγραψες το σενάριο πάνω του ή απλώς ήταν ο πλέον κατάλληλος να ερμηνεύσει τον Άρη;
Γράφοντας το σενάριο δεν είχα κανέναν στο μυαλό μου. Αποφάσισα να συνεργαστώ με ένα σταρ που θα ήθελε να τσαλακώσει τελείως το πρόσωπο του. Ήμουν ευτυχής που ο Γιάννης ήταν στην ίδια διάθεση. Και ταυτόχρονα είχε τις εμπειρίες εκείνες που του έδιναν τη δυνατότητα να είναι αυθεντικός σε ένα δύσκολο ρόλο. Αν, πάντως, δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να το κάνει, θα έπαιρνα έναν ερασιτέχνη. Τα τρία βραβεία που έχει κερδίσει μέχρι στιγμής για τον ρόλο του Άρη αισθάνομαι ότι δικαιώνουν την επιλογή μου, αλλά και την ιδιαίτερη δουλειά που κάναμε μαζί.
Από αρκετές ποιητικές/συμβολικές ταινίες σαν το «Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο» σε βλέπουμε τώρα να σκηνοθετείς ένα φιλμ με πιο ντοκιμαντερίστικο στιλ, που σε αρκετά σημεία του θυμίζει Νταρντέν…
Το «Καμμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο» είναι το ίδιο σκληρό και ρεαλιστικό με το «Invisible». Η Κιτσοπούλου είναι εκεί ένα ανυπότακτο αγρίμι το οποίο ψάχνει τη θέση του στον κόσμο. Όπως ακριβώς ο Στάνκογλου στο «Invisible». Δυο πρόσωπα που αρνούνται να αποδεχθούν τη ζωή η οποία έχει σχεδιαστεί ερήμην τους. Αν βάλεις τις δυο φιγούρες δίπλα-δίπλα, θα εκπλαγείς με το πόσο μοιάζουν. Ακόμη και τα ρούχα τους είναι ίδια. Η ματιά είναι κοινή και η λεπτή γραμμή που διαπερνά τις ταινίες μου ενιαία. Ίσως είναι αρκετά υπόγεια και σαρκαστική για να φανεί σε μια πρόχειρη ανάγνωση. Σίγουρα, πάντως, δεν με αφορά ένα σινεμά με καλοκάγαθους ήρωες και απώτερο στόχο τον εφησυχασμό.
 

No comments:

Post a Comment