a DIMITRI ATHANITIS film / YANNIS STANKOGLOU / KORA KARVOUNI / EVA STYLANDER / MENELAOS HAZARAKIS / NIKOLITSA DRIZI / COSTAS XIKOMINOS cinematography YANNIS FOTOU / art director STELLA KALTSOU / editor STAMATIS MAGOULAS / sound MICHALIS SARIMANOLIS, LEFTERIS DOUROS / music PAPERCUT / CHRISTOS BENETSIS / VIRGINIA TABARAPOULOU / MICHALIS KALIOTSOS / COSTAS COURTARAS / writers DIMITRI ATHANITIS, YORGOS MAKRIS / producers DIMITRI ATHANITIS, PANOS PAPADOPOULOS / DNA FILMS, PROSENGHISI LTD, GREEK FILM CENTRE / director DIMITRI ATHANITIS

5.07.2017

INVISIBLE: -H AΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΟΙΜΑΤΑΙ (και βλέπει εφιάλτες...)-

Τσιμάρας Τζανάτος

(Το πρώτο και το τελευταίο πλάνο στο "Invisible" του Δημήτρη Αθανίτη/ 2 ερμηνευτικά σχόλια στην εξαιρετικής δύναμης ταινία που παίζεται στην Αλκυονίδα)
Πρώτο πλάνο: Η ταινία του Δ. Αθανίτη, (περιέργως) ξεκινάει με το πλάνο μιας κρεβατοκάμαρας σε ένα αστικό σπίτι: μια γυναίκα με καλυμμένα μάτια με μάσκα συσκότισης να κοιμάται- και δίπλα της ένας άντρα. Δεν ξέρουμε ποιοι είναι...
(δες φωτό...)

Πολύ αργότερα -και μετά το μέσον της ταινίας περίπου- αντιλαμβανόμαστε από την αντιστοιχη σεκάνς πως πρόκειται για τον ιδιοκτήτη/Μ. Χαζαράκης (και τη γυναίκα του/Εύα Στυλάντερ) του εργοστασίου που δουλεύει ο κεντρικός ήρωας/Γιάννης Στάνκογλου .
Μετά το τέλος της ταινίας, σκέφτεσαι πως η ιστορία που παρακολούθησες - ένας απολυμένος εργάτης αποφασίζει να σκοτώσει το αφεντικό του- με το διφορούμενο τέλος να παιζει με το πραγματικό και το φαντασιακό, πιθανόν να ήταν εν τέλει ο εφιάλτης των ενοχών της καθεστηκυίας αστικής τάξης.
Ή- μια συμβολική απεικόνιση -μια "μεταφορά"- της έννοιας του ταξικά "αόρατου" που διαπραματεύεται η ταινία:
το "αόρατο" είναι αόρατο εξ αιτίας αυτών που ή κλείνουν τα μάτια στη παρουσία του, ή "κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου"-για να αποφύγουν να το καταστήσουν "ορατό". Δηλαδή, πραγματικό.
Τελευταίο πλάνο: Ο κεντρικός ήρωας παίζει με το μικρό γιό του σε ένα παράδοξα φωτεινού αισθήματος ονειρικό/φαντασιακό πλάνο ξαπλωμένος στο χώμα, σηκώνοντάς τον ψηλά. Δεν υπάρχει άλλη σκηνή τέτοια στην ταινία ή στην σχέση του άντρα με το παιδί του. Κι ας εχουμε δει λιγο πριν (δις) να παίζουν ποδοσφαιρο σε μιαν αλάνα με μηχανικό, σχεδόν ψυχρό, τρόπο.
Αυτο το φινάλε που -συνειδητά ή ασυνείδητα- παραπέμπει στο
IRREVERSIBLE (ελλην. τιτλος: ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΟΣ) του Γκασπάρ Νοέ, αναδύει στην επιφάνεια τη δομική συγγένεια που έχουν οι ταινίες. παρά τη θεματική τους διαφορά. (διόλου τυχαία ίσως και η εξ αγχιστείας "συγγένεια" των τίτλων των δυο ταινιών "Invisible"-"Irreversible"):
Η χρονικά αντίστροφη εξιστόρηση του "αφόρητου" τραύματος που εξιστορεί η καθε μια από τις ταινίες καταλήγοντας λυτρωτικά, σε αυτό που "απωλέσθη"- δια παντός.
'Η- που δεν υπήρξε ποτέ.
Γιατί: δεν του επέτρεψαν να υπάρξει.
T.T



No comments:

Post a Comment