a DIMITRI ATHANITIS film / YANNIS STANKOGLOU / KORA KARVOUNI / EVA STYLANDER / MENELAOS HAZARAKIS / NIKOLITSA DRIZI / COSTAS XIKOMINOS cinematography YANNIS FOTOU / art director STELLA KALTSOU / editor STAMATIS MAGOULAS / sound MICHALIS SARIMANOLIS, LEFTERIS DOUROS / music PAPERCUT / CHRISTOS BENETSIS / VIRGINIA TABARAPOULOU / MICHALIS KALIOTSOS / COSTAS COURTARAS / writers DIMITRI ATHANITIS, YORGOS MAKRIS / producers DIMITRI ATHANITIS, PANOS PAPADOPOULOS / DNA FILMS, PROSENGHISI LTD, GREEK FILM CENTRE / director DIMITRI ATHANITIS

ΙNVISIBLE: Το κοινωνικό αόρατο, ο σύγχρονος καιάδας, ΙΑΝΟΣ

Το κοινωνικό αόρατο ο σύγχρονος καιάδας
Το κοινωνικο αορατο και το αορατο στην κινηματογραφικη γραφη!
Μια εξαιρετικα ουσιαστικη και σε βαθος συζητηση σημερα στον ΙΑΝΟ με τους εκλεκτους ομιλητες να ριχουν φως απο διαφορετικες πλευρες και να βαζουν μια σειρα απο θεματα με αφορμη το Invisible. Πολλα ευχαριστω στους συνομιλητες μου αλλα και σε οσους ηταν εκει και προσθεσαν τις δικες τους παρατηρησεις. 


Μιλαμε με τους Τσιμαρα Τζανατο, Ντεπυ Βρεττου, Δημήτρη Αθανίτη, Νινο Μικελιδη, Δημητρη Παναγιωτατο, Παυλο Μεθενιτη.  "Το κοινωνικο αορατο: ο συγχρονος καιαδας" μια συζητηση με αφορμη το Invisible. 13/12/2016, ΙΑΝΟΣ




ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΘΕΝΙΤΗΣ
Καιαδας. Οι συγχρονοι αορατοι.
Το μονο που δινει κοινωνικη υποσταση, ειναι η εργασια. Υπαρχουν και υπαρχουμε οσο εχουμε κατι να πουλησουμε, την εργασια μας. Οταν το συστημα δε μας χρειαζεται, σταματαμε να υπαρχουμε.
Συγκλονιστικη ταινια διοτι περιγραφει ενα τρομακτικο σημερινο προβλημα με μια λιτοτητα που καθηλωνει. Με μια οικονομια εικονας, λογου, ηχου.
Ο ηρωας εκρυγνηται, καθιστα καποιον υπευθυνο και κανει το ζητημα προσωπικο του, γινεται ορατος. Η βια ειναι μια αντιδραση απεναντι στο συστημα.  Ειρηνη χωρις δικαιοσυνη δεν υπαρχει.
Το πρασινο της σηψης, δημιουργει στην ταινια ενα μετα-αποκαλυπτικο τοπιο, οπως συμβαινει σε ταινιες επιστημονικης φαντασιας. Συνδυαζοντας φωτογραφια και σκηνοθεσια, εχεις την αισθηση οτι ο ηρωας βρισκεται σε ενα τοπιο οπου εχει συμβει μια καταστροφη και προσπαθει να επιβιωσει, ακριβως οπως συμβαινει σε ταινιες που μιλανε για καποια μετα την αποκαλυψη, πυρηνικη η οποια αλλη, καταστροφη.
Αυτο λεει οτι η αποκαλυψη εχει γινει και πραγματι ετσι συμβαινει. Μια χουφτα ανθρωποι στη γη, κατεχουν τον μισο πλουτο της. Αυτο ειναι πολεμος. Κι ο ηρωας ειναι απο τα θυματα του.


ΝΤΕΠΥ ΒΡΕΤΤΟΥ
Η παλη στον χαρακτηρα με τον ιδιο του τον εαυτο, η παλη με τον γιο, οι δυο γενιες, η παλη των δυο ταξεων, εργατικης και αστικης. Και επιβεβαιωνει το τελος της ταινιας, οτι η αστικη ταξη ειναι παντα ο νικητης.
Με εντυπωσιασε το χρωμα της ταινιας, το πρασινο, που ειναι το χρωμα της ανθισης, της κοινωνικης προσφορας, αυτο που ενας ανεργος δεν μπορει να δωσει.
Ερευνα του Μπρενερ το 77 εδειξε οτι πραγματι το μεγαλυτερο ποσοστο καταληγει στην 5ετια, στον φονο. Ο φονος λοιπον, δεν ειναι μια εξωπραγματικη επιλογη.


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΣ
Η ταινια ειναι ενα κοινωνικο δραμα. Θα μπορουσε να ειναι ο «Κλεφτης των ποδηλατων».
Πολλα κοινα εκ πρωτης με την ταινια. Θα μπορουσε να ειναι καπως ετσι σε μια μοντερνα εκδοχη της. Ομως δεν εινα καθολου ετσι. Στην ταινια το εξωτερικο τοπιο γινεται εσωτερικο.
Μια μελετη πανω στην εμμονη. Το μηχανακι που πηγαινοερχεται ειναι ο εσωτερικος κοσμος του ηρωα που δεν μπορει να αποδεχθει την πραγματικοτητα και φτιαχνει την πραγματικοτητα μεσα στο μυαλο του. Δεν ξερουμε απο ενα σημειο και μετα, ποια απο τα γεγονοτα που συμβαινουν στην ταινια ειναι πραγματικα και ποια ειναι στο μυαλο του ηρωα. Οπως και η εμμονη με το οπλο. Πολλες φορες θα δουμε οτι θελει η οτι εχει σκοτωσει.
Ειναι λοιπον ενα κοινωνικο δραμα που ομως που πολυ συντομα φευγει απο το ειδος και πηγαινει σε αλλη κατευθυνση. Επισης, η συμφιλιωση που ειναι συνηθες φιναλε σε τετοιες ιστοριες, δεν συμβαινει εδω. Η αστικη ταξη σκοτωνει. Ειναι κατι που δεν το βλεπουμε συχνα. Εδω τα πραγματα ειναι σκληρα. Το τελικο πλανο με τα τεσσερα προσωπα ειναι συγκλονιστικο.
Υπαρχει και τριτη διαφορα απο τις ταινιες κοινωνικου ρεαλισμου. Και στη φωτογραφια, οι ταινιες αυτες εχουν μια ατημελητη ρεαλιστικη φωτογραφια, καμερα στο χερι αλλα καθολου στυλιζαρισμενες, το αντιθετο απο τον «Αορατο» που εχει μια στυλιζαρισμενη φωτογραφια κι εδειξε κι εκει, με την στυλιζαρισμενη πρασινη φωτογραφια και το σινεμασκοπ (που χρησιμοποιειται επισης απο αλλου υφους ταινιες) οτι εχει μια αλλη κατευθυνση.
Λοου μπατζετ χαι σπιριτ, η ταινια δινει ενα μοντελο μιας ταινιας ολοκληρωμενης με μικρο μπατζετ, που ποτε δεν σκεφτεσαι.
Η ωριμοτερη ταινια του.


ΤΣΙΜΑΡΑΣ ΤΖΑΝΑΤΟΣ
Η ανεργια ειναι μια ψυχικη κατασταση τελικα. Σου καταργει την κοινωνικη ιδιοτητα, αυτο σε κανει αορατο. Το θεμα ταμπου που αγγιζει η ταινια ειναι ο φονος. Ο ηρωας συνδιαλεγεται με τη βια και καταφευγει στον φονο. Ο φονος βγαζει στο φως το μεγαλειο της ψυχης. Ακουγεται αντιφατικο αλλα δεν ειναι. Ο φονος, ασχετως του τι σκοτωνεις, ειναι μια συμβολικη πραξη, οπου ο ανθρωπος φανερωνει τον εαυτο του. Ειναι καποτε, ο μοναδικος τροπος να δηλωσεις οτι υπαρχεις. Και δεν ειναι τυχαιο οτι η τεχνη καταγραφει συχνα τετοιες πραξεις. Ειναι μια βαθια εκπυρσοκροτηση του ψυχισμου, ο φονος. Ειναι χαρακτηριστικο οτι δεν στρεφει το οπλο στον εαυτο του, δεν αυτοκτονει.
Ο φονος δεν μπαινει με μια γραφικοτητα. Μπαινει με μια λιτοτητα που ειναι λυτρωτικη, απελευθερωτικη.
Η ταινια δεν εχει την αγωνια αν θα γινουν ολα απολυτα κατανοητα.
Οποιο κι αν ειναι το τελος των πολεμων, η δικαιοσυνη ειναι το ζητουμενο.
Το αορατο δεν ειναι η ανυπαρξια, ειναι το καλλυμα. Με παραπεμπει στον πινακα του Μαγκριτ που λεει αυτο δεν ειναι μια πιπα. Τα κλισε ειναι η αυτοκρατορια του αορατου.


ΝΙΝΟΣ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ
Στο τελος δεν θα γινει ορατος ο ηρωας. Θα χαθει.
Η ταινια μου θυμισε «Τα σταφυλια της οργης» του Φορντ, στη δεκαετια του 30, οπου οι ανθρωποι αφηνουν τα σπιτια τους για να πανε στην Καλιφορνια, σε ενα παραδεισο αλλα κι εκει αντιμετωπιζουν ακομη και μια τοπικη μαφια και στο τελος ο ηρωας δηλωνει πως θα παω μεσα σ αυτους να χαθω, να γινω αορατος, θα γινει τελικα σαν αυτους.
Η ταινια σε αφηνει στο τελος να διαλεξεις και να προχωρησεις μονος σου.
Η ελπιδα ειναι ο γιος. Βλεποντας τι γινεται, ο νεος ανθρωπος μπορει να μαθει, να φερει την αλλαγη. Εκει υπαρχει η ελπιδα και το αισιοδοξο σημαδι στη ταινια.
Οσο για το αν ο ορος «αστικο γουεστερν» αφαιρει εκ πρωτης απο την ποιητικοτητα της ταινιας, θα πω οτι και τα γουεστερν εχουν ποιητικοτητα και πολυ μαλιστα.


ΒΙΚΥ ΧΑΣΣΑΝΔΡΑ
Ισως δεν ειναι φλασμπακ, αλλα μια προβολη. Προβολη στο μελλον, προβολη της επιθυμιας ολη η ιστορια οπως περνα απο τα ματια του. Προβολη του φονου.

No comments:

Post a Comment