a DIMITRI ATHANITIS film / YANNIS STANKOGLOU / KORA KARVOUNI / EVA STYLANDER / MENELAOS HAZARAKIS / NIKOLITSA DRIZI / COSTAS XIKOMINOS cinematography YANNIS FOTOU / art director STELLA KALTSOU / editor STAMATIS MAGOULAS / sound MICHALIS SARIMANOLIS, LEFTERIS DOUROS / music PAPERCUT / CHRISTOS BENETSIS / VIRGINIA TABARAPOULOU / MICHALIS KALIOTSOS / COSTAS COURTARAS / writers DIMITRI ATHANITIS, YORGOS MAKRIS / producers DIMITRI ATHANITIS, PANOS PAPADOPOULOS / DNA FILMS, PROSENGHISI LTD, GREEK FILM CENTRE / director DIMITRI ATHANITIS

To αριστουργηματικό ταξίδι του ήρωα

ΟΛΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ; Η ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΘΑΝΙΤΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΛΟΥΣ- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ “ΑΟΡΑΤΟΣ”

Νίκος Μόσχοβος

Παντού γύρω μας βρίσκονται αόρατα κτίρια. Χώροι  τους οποίους δεν θέλουμε ούτε να τους ξέρουμε. Λίγο πιο πέρα από τις μεγαλουπόλεις ζουν αόρατοι άνθρωποι σε ένα περιβάλλον άγνωστο σε εμάς. Δεν υπάρχουν για εμάς. Εξαφανίζονται από το παραβάν της κοινωνίας., χωρίς καν να τους αναφέρει κανείς. Προηγουμένως καθίστανται ανενεργοί. Άνεργοι. Τους αποκλείουν με έναν εντελώς παράλογο τρόπο, αφού η λογική αντικαταστάθηκε τις  σύγχρονες ημέρες από τους αριθμούς. Τώρα  μετράνε οι δείκτες κι όχι οι άνθρωποι σ’ αυτό το βασανιστήριο.

Ο λόγος για το αριστουργηματικό ταξίδι του ήρωα (Γιάνης Στάνκογλου), που μας προσέφερε ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Αθανίτης με την Πανελλήνια Πρεμιέρα της νέας ταινίας του “Αόρατος”  στις 7.30 το βράδυ της Παρασκευής 13 Νοεμβρίου 2015 στην αίθουσα “Τώνια Μαρκετάκη” στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.

Μια υποδόρια ταινία, που καταγράφει μέσα από ένα σενάριο μυθοπλασίας την Ελλάδα του σήμερα και της επιβληθείσας τεχνητής κρίσης. Ο σκηνοθέτης απέφυγε τις πολιτικές υπερβολές επιλέγοντας συνειδητά να μην προσδώσει χαρακτήρα ιδεολογικού μανιφέστου στην ιστορία του.

Ακροβατώντας επάνω σ’ ένα τεντωμένο σκοινί και επικεντρώνοντας την ιστορία σε ένα απολυμένο βιομηχανικό εργάτη κατορθώνει με έξυπνο τρόπο να μεταδώσει κοινωνικά – πολιτικά μηνύματα.

Η μανιέρα της σκηνοθετικής στρατηγικής του Δημήτρη Αθανίτη κατόρθωσε το απίστευτο να μετατρέψει μια ιστορία ενός καθημερινού απλού ανθρώπου της “διπλανής πόρτας” σε μια ελεγεία για τους ανθρώπους, οι οποίοι – μεσούσης της κρίσης- χάνονται ή πέθαναν  τόσο άδικα και χωρίς να τους ξέρει κανείς.

Διαλυμένες οικογένειες παραμένουν “αόρατες” μέσα στη χρονομηχανή που συνθίβει τα πάντα . Μητέρες εγκαταλείπουν τα παιδιά τους και οι πρώην σύζυγοι παλεύουν με τον εαυτό τους, καθώς και με τους γύρω τους, οι οποίοι έχουν άλλα πράγματα στο μυαλό τους. Ο σκηνοθέτης αγγίζει στη ταινία κατά πρόσωπο το θέμα της μονογονεϊκότητας και την ψυχολογική πολιορκία που υφίσταται ο κάθε άνεργος πατέρας.



Μέσα στη θολούρα και στην κατάσταση, που βρίσκεται ο ήρωας, προσπαθεί να ισορροπήσει μέσα του, ενώ αισθάνεται κι είναι πολύ εξοργισμένος μετά από την απόλυσή του. Οι θιασώτες των αριθμών νομίζουν πως η επίτευξη των οικονομικών δεικτών δεν περικλείει το προσωπικό ζήτημα.

Όταν, όμως, απολύεται ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος  πάντοτε μετατρέπεται η πράξη σε πολύ προσωπική για τον ίδιο. Ούτε οι “κούφιες φράσεις” του διευθυντή προσωπικού πως “όλοι είμαστε μια οικογένεια” δεν αγγίζουν τον ήρωα, όπως δεν αγγίζουν σήμερα τον κάθε απολυμένο.

Τα πάντα, λοιπόν, έχουν μετατραπεί σε αόρατα για το πλήθος, αλλά και  σε πολύ προσωπικά για όσους- όσες τα βιώνουν εντός ή εκτός της Ελλάδας.

Μέσα από το συναίσθημα της οργής σκέφτεται ο ήρωας τη δολοφονία του ιδιοκτήτη της επιχείρησης, όπου εργαζόταν. Την σκέφτεται ξανά και ξανά. Η εμμονή του γίνεται μόνιμη, αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ψυχρό δολοφόνο. Πρόκειται για έναν άνθρωπο, ο οποίος βλέπει, δακρύζει,ακούει, αισθάνεται και προσπαθεί υπερήφανα να πορευτεί στη ζωή.

Η εμμονή τον “οδηγεί” να μην βλέπει τα δύο κινητήρια στηρίγματα, που έχει δίπλα του , τον 6χρονο γιό του, καθώς και την μπαργούμαν, η οποία τον αγαπάει αληθινά. Επιλέγει ο ίδιος τη σύγκρουση, γιατί η οργή ενάντια στο παράλογο υπερβαίνει πλέον τα όρια. Έχει φθάσει στο ζενίθ λόγω της κατάστασης, αφού η υπομονή εξαντλήθηκε μέσα του.

Ο Δημήτρης Αθανίτης δεν ξεκαθαρίζει το που θα καταλήξει αυτή η μεγάλη σύγκρουση που μας  έρχεται, αλλά επιλέγει να μας δώσει τις τρεις διαστάσεις του χωροχρόνου:

Η μια μπορεί να καταλήξει στην εκδήλωση της οργής των “αόρατων” ανθρώπων που θα “πνίξει” τους κλειδοκράτορες των αποφάσεων.

Η δεύτερη υφίσταται ήδη και είναι η ανελέητη δράση των θιασωτών των αριθμών που θα σκοτώσει κι άλλους “αόρατους” ή τους δολοφονεί ήδη.

Η τρίτη αποτελεί και την  πιο αισιόδοξη “ματιά”, που μπορεί να γίνει πραγματικότητα αν το θέλουν οι “αόρατοι”. Με κινητήρια δύναμη, τα παιδιά μπορούν να παλέψουν όλοι-ες  με ότι “έχουν ή δεν έχουν” για να αλλάξουν τη ζωή τους και τότε θα τα καταφέρουν!

Με τον παφλασμό της θάλασσας, που είναι άλλοτε αγριεμένη κι άλλοτε ήρεμη, έρχεται οσονούπω η στιγμή της επιλογής. Έρχεται η στιγμή της μοναδικής απόφασης για τον κάθε “αόρατο” και για ολάκερη την κοινωνία, αλλά κανείς δεν ξέρει ποια πύλη του χωροχρόνου θα επικρατήσει.

Υπάρχουν στιγμές που, η τέχνη του κινηματογράφου μας προσφέρει ένα ταξίδι για σκέψη, περισυλλογή και ανάταση. Μέσα στο διάβα του χρόνου δημιουργούνται ταινίες από “απλά υλικά” σαν τον “Αόρατο” του Δημήτρη Αθανίτη, που κατορθώνουν ν’ αγγίζουν τις καρδιές και τις ψυχές των ανθρώπων.

Το ταξίδι του ήρωα, που μας προσέφερε, δεν έχει τελειωμό, δεν έχει χρόνο και δεν έχει διάσταση, αφού κατέγραψε υπαρκτά πράγματα που τα βιώνουν άνθρωποι σε κάθε πλευρά της Υδρογείου.

Μετά από χρόνια νομίζω πως  θα θυμούνται τους Δημήτρη Αθανίτη ως σκηνοθέτη και τον Γιάννη Στάνκογλου ως ηθοποιό για τον “Αόρατο” , με τον οποίο μας πλοήγησαν ποιητικά στο λόγο της ύπαρξης του κάθε ανθρώπου.


No comments:

Post a Comment